Er was het volgen van niets. Er was het van niets weten
en de vreugde van de ontdekking dat daar een tuin in lag.
Er was het onderhopsen van @Appelejan's pad. De heelheid
van tijd. De tjonge onder de mijnstoel. De liefste lange
zit van @Sylvia_zegt.
Er was spraakwater voor stomgevallen bomen. Een park dat
wenste in zichzelf te kunnen liggen. Er was Fiep met zijn
mond vol gras.
Er was Knerp die de nacht zo venijnig vond. En Droosje die
het allemaal om het even. Of net iets langer.
Er was het landschap dat lang na bleef zingen, als de
glimlach van @Giovanca in een kinderziekenhuis.
