Het enige dat je te doen hebt in de liefde
is kijken naar hem of haar zoals Van Gogh
naar een korenveld in Frankrijk.
zaterdag 25 december 2010
vrijdag 27 augustus 2010
er was (twitter-jamsessie)
Er was het volgen van niets. Er was het van niets weten
en de vreugde van de ontdekking dat daar een tuin in lag.
Er was het onderhopsen van @Appelejan's pad. De heelheid
van tijd. De tjonge onder de mijnstoel. De liefste lange
zit van @Sylvia_zegt.
Er was spraakwater voor stomgevallen bomen. Een park dat
wenste in zichzelf te kunnen liggen. Er was Fiep met zijn
mond vol gras.
Er was Knerp die de nacht zo venijnig vond. En Droosje die
het allemaal om het even. Of net iets langer.
Er was het landschap dat lang na bleef zingen, als de
glimlach van @Giovanca in een kinderziekenhuis.
en de vreugde van de ontdekking dat daar een tuin in lag.
Er was het onderhopsen van @Appelejan's pad. De heelheid
van tijd. De tjonge onder de mijnstoel. De liefste lange
zit van @Sylvia_zegt.
Er was spraakwater voor stomgevallen bomen. Een park dat
wenste in zichzelf te kunnen liggen. Er was Fiep met zijn
mond vol gras.
Er was Knerp die de nacht zo venijnig vond. En Droosje die
het allemaal om het even. Of net iets langer.
Er was het landschap dat lang na bleef zingen, als de
glimlach van @Giovanca in een kinderziekenhuis.
donderdag 26 augustus 2010
er was
Er was de lome verte van het zien. Het verdwijnen
van de rivier in de avond, de avond in de rivier.
Er was een man die een schip hakt uit water.
Er was het ruisen tussen woorden, de aanraking zonder
hand. Er was de meeuw die de weg naar huis vroeg.
Er was het kloppen van hamers op het gewoon geworden
bestaan. De sprinkhaan die opeens op de muur zat.
Een raam dat nog niet gevonden was.
Er was het niet langer zoeken naar het juiste moment.
De geur van gemaaid gras, in de schoot van een
heuvel. Daar langsfietsen in een zachte regenbui.
van de rivier in de avond, de avond in de rivier.
Er was een man die een schip hakt uit water.
Er was het ruisen tussen woorden, de aanraking zonder
hand. Er was de meeuw die de weg naar huis vroeg.
Er was het kloppen van hamers op het gewoon geworden
bestaan. De sprinkhaan die opeens op de muur zat.
Een raam dat nog niet gevonden was.
Er was het niet langer zoeken naar het juiste moment.
De geur van gemaaid gras, in de schoot van een
heuvel. Daar langsfietsen in een zachte regenbui.
akker
hoe behoedzaam de eerste aanraking
de vingertop nog voelt
en elke plek nog tempel is
zo hard is het ontraken
de schouder gekend, van huiver ontdaan
van wonder verlaten
zou zo een boer ook op de akker staan
na zeven jaar, nee eerder al
of nooit? Dat geen gewas ooit bovenkomt
tenzij gestreeld, gewenst, betekend
de vingertop nog voelt
en elke plek nog tempel is
zo hard is het ontraken
de schouder gekend, van huiver ontdaan
van wonder verlaten
zou zo een boer ook op de akker staan
na zeven jaar, nee eerder al
of nooit? Dat geen gewas ooit bovenkomt
tenzij gestreeld, gewenst, betekend
zeehert
het strand wendt zich af
nu jij je stoel
in zee hebt gezet
daar kijkdeinen je
halfnatte armen
over het water
en onder je voeten schuift
als blauwe kreeften
een verleden onder zand
maar niets
dat je hiervan nog voelt
je oogt trekt
enkel naar voren
als een hert
dat lam van verlangen
het grote licht inloopt
nu jij je stoel
in zee hebt gezet
daar kijkdeinen je
halfnatte armen
over het water
en onder je voeten schuift
als blauwe kreeften
een verleden onder zand
maar niets
dat je hiervan nog voelt
je oogt trekt
enkel naar voren
als een hert
dat lam van verlangen
het grote licht inloopt
woensdag 25 augustus 2010
liefde (2)
En weer zijn er mensen die denken
dat je maar één hart mag hebben.
En dat dit altijd op een vaste
plek moet blijven.
dat je maar één hart mag hebben.
En dat dit altijd op een vaste
plek moet blijven.
Abonneren op:
Posts (Atom)